sábado, 26 de mayo de 2012

CARLA ENTRE LOS DIBUJOS.

Una entrada simple y familiar...lo cierto es que siempre me encuentro a Carla y su hermano, Pablo, entre mi obra. Han nacido y crecido con ella, super acostumbrados.

sábado, 19 de mayo de 2012

TEXTOS SIMPLES.

Los textos en sus distintos formatos o medios siempre me han parecido muy plásticos. El mensaje sin duda (logicamente) es fundamental, pero no lo es menos la contundencia visual que poseen. Es un aspecto que va ganando importancia en mi trabajo.

DIBUJAR?

De vez en cuando dibujar se me antoja un vicio como otro cualquiera. Ya comenté en otras ocasiones mis recelos con respecto al tema en cuestión. Probablemente es un complejo personal, nunca he sentido como importantes quellos campos en los que me muevo con soltura. En fin, es divertido, es rápido y me permite acercarme de manera franca y directa al espectador.

domingo, 13 de mayo de 2012

DIRECTO AO PÚBLICO (CRÍTICA DE XOSE MANUEL LENS CON MOTIVO DE LA EXPO EN METRO "O AMOR... NUN COCHE BOMBA")

O debuxo transita polo valioso camiño da incerteza. É un axuste intuitivo xunto a un tempo preciso, é primeira mirada e sentido lóxico que nace do propio corpo, case a modo de prolongación orgánica. Esa dinámica de control estrito e linguaxe pegada á experiencia palpita firme detrás desta disciplina, que concita toda a enerxía do proceso e preséntase, especialmente desde os anos noventa, como o piar esencial da creación contemporánea. Toda esa intención inevitablemente corporal, vivencial, móvese desde a referencia biográfica e contextual, e comporta os máximos expoñentes de esixencia, de responsabilidade. Ese modo de proceder, pegado á man, ao ritmo do proxecto pensado, ao exercicio coherente, é o que vén desenvolvendo Suso Basterrechea na súa xa prolífica traxectoria, afastado das modas e de amplo percorrido. Na presente mostra, que leva por título un expresivo O amor...nun coche bomba, o debuxo segue latexando como elemento significativo, vixente neses parámetros que se moven marcados no compositivo e, principalmente, na acción, que o afianzan, sen lugar a dúbidas, como un dos autores máis interesantes da actualidade. Os debuxos, repartidos polas salas da galería, son mapas e lugares, son chamadas de atención e contextos, son estímulos. Entrementres, o visitante concíliase coa fraxilidade e a impecable forza que desvelan as composicións proxectadas no plano público, colectivo, onde posiblemente mellor se recolle e completa a súa mensaxe. Son traballos que recuperan a enerxía dos panfletos, dos carteis, que emiten a súa proclama desde unha austeridade contundente pero tamén desde o representativo uso de cores, formas e tipografías encamiñadas a unha lectura pública. Deste xeito, cada debuxo ofrece imaxe e contido, pel e carne, resulta efectivo na súa sinxeleza, retendo a mirada dos visitantes que inmediatamente participan no seu exercicio. Suso Basterrechea non descoida o seu compromiso e compón obras que fan pensar, que gardan reflexións, preguntas sobre a actualidade social, política e cultural, sobre o incerto momento que vivimos. Levan o contido adherido á pel, case a modo de carne, ou sendo carne mesma. De aí que os elementos con referencias cotiás ocupen os papeis de diferentes formatos, claramente simbólicos - árbores, coches ou tendas de campaña - , chegando despois a cor, que interactúa abertamente aplicada en manchas, incluso deixando pingar e estirar as gotas, completando as composicións con palabras ou frases esquemáticas, ocupando os espazos do campo pictórico. Sentenzas, manchas e elementos que recoñocen e resumen, ao mesmo tempo, a enérxica poética deste autor, con obras de ritmos e desenvolvementos diversificados nos que imos descubrindo e conformando o seu repertorio de estímulos, vén na súa presentación coral unificados na lóxica narrativa como as viñetas dun cómic, vén na contundencia da peza única. Sen dúbida, puntos e seguidos críticos, implicados cultural y socialmente, que arrincan do visitante un sorriso, unha dúbida, un instante de relexión, unha chamada de atención. Xosé Manuel Lens.

CARTELES (RECONVERSIÓN DE DIBUJOS)

Lo cierto es que en los últimos años pertenezco y colaboro con varias asociaciones culturales, generalmente de caracter reivindicativo y asociadas habitualmente a la memoria histórica. Un punto común a todas ellas es la falta de recursos así que yo, que no tengo conocimientos de diseño gráfico me veo "obligado" a realizar los carteles para anunciar las actividades que se convocan. Simplemente reconvierto dibujos existentes tratando de colocar la enorme cantidad de información que mis compañeros son incapaces de simplificar (ja,ja,ja) dentro de masas de color que sirven además para ocultar los textos propios de mi trabajo. Los resultados no quedan muy contemporáneos pero hasta la fecha se han mostrado eficaces...las tiradas son siempre muy pequeñas, la economía antes mencionada.

CAJAS NEGRAS.

En caso de accidente aéreo lo primero que hay que buscar son las cajas negras. Ellas nos aportan datos precisos sobre las causas del siniestro... fallo humano, fallo mecánico? Se me ocurre que las personas podríamos venir equipadas con algo similar, saber donde se cometió el error...que aspecto podrían tener semejantes "registradores" del dolor. Tiempo después descubrí que las cajas negras son en realidad amarillas...en fin. Cajas negras I y II, piezas del 2003 aprox. Fotos: Ovidio Aldegunde.

viernes, 11 de mayo de 2012

CIDADE DA CULTURA (SANTIAGO) 3.

Polémicas al margen, lo cierto es que en la citada actuación se consiguieron algunos espacios de belleza y buena relación con el entorno. Fotos: Ovidio Aldegunde.

miércoles, 9 de mayo de 2012

CASA NIDO 2000

De la misma época (alrededor del 2000) y relacionadas con los invernaderos son estas esculturas. El elemento orgánico en este caso es el animal-humano. Lo cierto es que la inspiración de estas obras tiene su origen en mi paternidad y la constancia del deseo de proteger una existencia incipiente. Temperatura, luz... el control sobre las condiciones óptimas de vida resaltan la fragilidad de la misma. En estas piezas aparecen elementos relacionados con el ser humano (cunas, cojines) y otros cercanos al mundo animal (nidos, balancines para pájaros).

INVERNADEROS 1999-2000

Alrededor de los años 1999-2000 realizé una serie de esculturas-instalaciones inspirados en procedimientos habitualmente utilizados en distintas ciudades para la protección de pequeños árboles en entorno urbano. En términos generales consistían en estructuras metálicas atravesadas por una barilla estandar de madera para bricolaje de 1 cm de diámetro y 245 cms (aprox.) de largo.

domingo, 6 de mayo de 2012

CIDADE DA CULTURA (SANTIAGO) Nº 2.

La cidade da cultura por medio de uno de sus perfiles en una red social colgó un enlace a este blog donde yo realizaba una reflexión bastante crítica acerca de su naturaleza. Lo cierto es que igual que manifiesto mi posicionamiento negativo a dicho aspecto tengo que resaltar la citada política de comunicación. Fotos: Xaime Cortizo.

MESAS BLANCAS (INSTALACIÓN COMO ESCENOGRAFÍA MUSICAL)

La escenografía de Mercedes Peón en la intervención de la Cidade da cultura incluye varios de los elementos característicos de mi obra, cables, luces y por supuesto una nueva utilización de uno de los modelos de mesas que diseñé para actividades varias que incluyen reparto de carteles, campañas políticas, conferencias, etc.

COLABORACIÓN CON MERCEDES PEÓN EN LA CIDADE DA CULTURA (SANTIAGO)

La colaboración que desde un tiempo a esta parte vengo desarrollando con Mercedes Peón, extraordinaria música, me ha llevado a trabajar a un lugar desafortunado en sus planteamientos . Un espacio que representa como pocos una forma de vivir la cultura y la sociedad especialmente errada a mi parecer. La confrontación con esa realidad "excesiva" marcó desde el inicio el concepto de la obra de Mercedes y por consiguiente mi trabajo también. Una arquitectura fuera de escala y especialmente grandilocuente originó una pieza basada en el concepto del paseo individual, libre y una relación personal e íntima con la música mediante la utilización de cascos. La sorpresa final incluía la mutación de uno de los niveles del museo en una suerte de "local de ensayo" que es por contraste una de las formas menos pretenciosas en que puede presentarse un concierto. Frente a este planteamiento de Mercedes mi labor consistió en la animación de dicho paseo, tratando de contribuir además a reforzar esa sensación de "incomodidad" entre la arquitectura y el elemento humano. La imagen de la creadora con una personalidad especialmente carismática se convierte en un icono simplificado mediante la utilización del video. Siempre de espaldas, aparentemente inmóvil (solo el movimiento generado por el cansancio y la tensión de las poses) y en soledad dentro de un espacio público, Mercedes ocupa los lugares de forma discreta o más abusiva según el momento. Con la colaboración destacada e imprescindible de Ovidio Aldegunde en la realización de los videos, fotos e imagen en general. Fotos: Xaime Cortizo (superior) y propia.